Κυνηγημένοι από πολέμους και φτώχεια – θύματα κυκλωμάτων. Με αφορμή το τροχαίο δυστύχημα στις Μικροθήβες

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Βόλος 01/11/2013

Το πρόσφατο τροχαίο δυστύχημα στις Μικροθήβες, με θύματα 23 ανθρώπους από τη Σομαλία και τη Συρία, λίγο έλειψε να καταγραφεί σαν μια ακόμη «ελληνική Λαμπεντούzα», σαν ένα ακόμη ταξίδι θανάτου για συνανθρώπους μας. Το τραγικό γεγονός (από τα πολλά που καθημερινά συμβαίνουν στα ελληνικά σύνορα και το Αιγαίο) αναδεικνύει κάποιες αλήθειες που δεν πρέπει να ξεχνάμε.

Όπως το ότι οι «λαθρομετανάστες» είναι άνθρωποι που δεν έφυγαν από τις χώρες τους για να έρθουν στην Ευρώπη έτσι για πλάκα, αλλά εξαναγκάστηκαν από τον πόλεμο και τη φτώχεια.

Ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία συνεχίζεται εδώ και 2,5 χρόνια και μετρά ήδη 115.000 νεκρούς και 2 εκ πρόσφυγες εκτός συνόρων (ενώ οι εσωτερικοί πρόσφυγες είναι 4 εκ). Στη Σομαλία, ο 20ετής εμφύλιος πόλεμος έχει φέρει τη χώρα σε συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης και λιμού – : πάνω από 200.000 άνθρωποι πέθαναν από την πείνα ανάμεσα στην περίοδο 2010-2012, ενώ το προσδόκιμο ζωής δεν ξεπερνά τα 50 έτη. Όσο επικρατούν τέτοιες συνθήκες σε τόσες χώρες ανά τον κόσμο τόσο τα κύματα των προσφύγων και των μεταναστών θα συνεχίζουν να κατευθύνονται στην Ευρώπη.

Την απελπισία αυτών των ανθρώπων εκμεταλλεύονται τα δουλεμπορικά δίκτυα που πλουτίζουν εισπράττοντας μικρές περιουσίες για κάθε «κεφάλι». Και αν το πλοίο βουλιάξει ή αν το φορτηγάκι ανατραπεί , οι άνθρωποι αυτοί εγκαταλείπονται στην τύχη τους και συχνά χάνουν τη ζωή τους.

Δεν πρέπει ακόμη να ξεχνάμε ότι για τους περισσότερους από αυτούς τους ανθρώπους η Ελλάδα αποτελεί τη «γέφυρα» για τον πραγματικό προορισμό, την Ευρώπη, και ότι συχνά εγκλωβίζονται εδώ ως αποτέλεσμα της συνθήκης του Δουβλίνο ΙΙ. Έτσι στη συνέχεια οι ίδιοι άνθρωποι είτε γίνονται κατά κανόνα αντικείμενα απάνθρωπης εκμετάλλευσης (πχ Μανωλάδα), είτε πέφτουν θύματα κυκλωμάτων της μαφίας στην προσπάθειά τους για επιβίωση, είτε γεύονται τη «φιλοξενία» του ελληνικού κράτους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης τύπου Αμυγδαλέζας.

Για την προσφυγιά δεν φταινε οι πρόσφυγες, όπως και για την ανεργία δεν φταινε οι άνεργοι. Πραγματική απάντηση δεν μπορεί να είναι «ο στρατός στα σύνορα» και μια κοινωνία γεμάτη στρατόπεδα συγκέντρωσης,  όπως θέλουν οι ναζιστές της ΧΑ, αλλά και η κυβέρνηση.

Οι κρατικές επιδοτήσεις αντί να πηγαίνουν στους καναλάρχες, τους εφοπλιστές και τους τραπεζίτες θα έπρεπε να δίνονται και στη δημιουργία κέντρων υποδοχής και φιλοξενίας με ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κοκ. Επίσης το κράτος οφείλει να χορηγεί καθεστώς ασύλου στους πρόσφυγες, όπως είναι υποχρεωμένο από τις συνθήκες που έχει υπογράψει, και ταυτόχρονα να χορηγεί ταξιδιωτικά έγγραφα σε όσους δεν επιθυμούν να παραμείνουν εδώ. Όσο για το αν «υπάρχουν λεφτά» για όλα αυτά η απάντηση είναι υπάρχουν – : τα έχουν οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι μεγαλοεργολάβοι, οι δανειστές – τοκογλύφοι, η ελίτ στη χώρα και διεθνώς.

Στο τέλος, τέλος χρειάζεται οι έλληνες και οι μετανάστες – πρόσφυγες να παλέψουμε από κοινού για να εξαλειφθούν οι αιτίες που οδηγούνε στην μετανάστευση και την προσφυγιά όχι μόνο Σομαλούς, Σύριους ή Αφγανούς αλλά πλέον και εμάς τους ίδιους.